Ik doe twee stapjes vooruit, daarna val ik weer een stapje terug.
Vanmiddag wandelen we samen met een vriendin over de singel.
Het is goed om toch de neus buiten de deur te steken, ook al voel ik me moe, zwak en misselijk.
In de tuin, daar kan ik me al wel redden, verwonder ik me over reflektie…..
….. gisteren was het midzomer, maar de meerderheid der mensen gedenkt het vandaag.
Wauw, ik ben blij dat ik gisteren present was, want vandaag………………………………………
……waait mijn rokje.
Wat een vreemde spreuken komen er toch uit een ver verleden bovendrijven.
De zon van vandaag en gisteren, is er een verschil?
De plant van vandaag en gisteren ? ? ?
Sommige dingen zijn stabiel: de ZON blijft de ZON, of we hem nu zien of niet.
De plant, de Heuchera….., blijft de Heuchera…… Ik kan misschien eens de moeite nemen om de tweede naam op te zoeken.
Maar de wind, de omstandigheden, dat is dynamiek.
Alles stroomt, panta rhei.
En de vorm suggereert wel iets van een opwaaiend rokje.
En de wind waait……
Vandaag huilen wij tranen met tuiten.
Dit is zo’n woordspeling, die op komt duiken uit mijn verleden.
Ja, ik ben toch wel ruim 50 plus………..
Tranen met tuiten, wat betekent dat eindelijk?
Het gaat over tranen, dat is eenduidig.
Maar die tuiten, waar gaat dat over?
Nu ik weet het even niet, maar het is wel toepasselijk.
Rondom mijn tuin word ik al jaren gepest door de Boze Buurman.
Ja , U en ik willen het niet weten, dat er slechte mensen bestaan, maar ze zijn er.
Ver weg, en dichtbij.
We moeten er maar mee zien rond te komen.
Woensdag mag ik mijn verhaal, bij de woningbouwvereniging komen toelichten.
Het is fijn dat er iemand uit mijn directe omgeving meegaat.
Die weet waar ik het over heb,
die weet waar ik mee moet omgaan.
Mijn tuin huilt:
Mijn dag begint goed met jonge merels. Half wakker denk ik wat hipt daar door de tuin? En grote zwarte merel, het is pappa dag, en twee donzige bolletjes. Tja het onderscheid tussen jonge merels ken ik niet; twee MEISJES MEREL in mijn tuin, wat een feest. Ik stof mijn grote fototoestel af, vervang de accu, want die is altijd leeg, en kijk hoe het ook alweer moet. Vader merel is ondertussen gevlogen. Hij heeft nog wel even met een worm voor hun bekje gezeten, en zij maar piepen, ikke, ikke!!!!
Een
beetje hulpeloos 
verkennen ze de tuin, 
wormen uit het gras pikken
tja dat is nog te moeilijk. Ze concentreren zich op de bladluis van de bamboe. Mijn zegen hebben ze.
Eentje vliegt heel dapper naar de tuintafel, zoekt een hoog standpunt uit, boven op mijn gloednieuwe begonia, en overziet van daaruit de wereld.
Op het laatst zitten ze zusterlijk naast elkaar op de schutting, wachtend…………………………
Je zou denken mijn dag kan niet meer stuk, maar zo was het niet. Het werd een nare dag, maar morgen biedt weer nieuwe mogelijkheden.
Arme prinsje Kelso heeft bijna geen tand meer in zijn bekje.
Ik poets en poets. Tanden schoonkrabben, tandjes trekkken mag niet meer, zijn hartje verdraagt de narcose niet . Dus komt het allemaal op mijn poetskunst neer: poetsen, inwrijven, kuizen, pappen en nat houden. Zoenen word steeds minder interessant.
Maar de gevlektte hondstand, in onze tuin, ja die doet het prima.
Vorige week is Kelso voor het eerst weer met de hondemeute op stap geweest, dat beviel goed.
Dus vandaag mag hij weer.
Nu vertel ik wel aan Kelso wat ik allemaal uitgespookt en beleefd heb, en houd me te goede Kelso kan slecht luisteren.
Hij komt algauw, midden in je verhaal, met zijn speeltjes aandraven.
Kijk eens baasje, ik heb een leuk speeltje voor je opgezocht.
Een goede luisteraar is hij niet.
En omgekeerd, vandaag vraag ik hoe was het met de hondenmeute?
Tja, hij ligt, draait zich nog een keer om.
Komt graag eten, draait zich daarna nog een keertje om.
Dat zit wel snor.
Ik knip wat in de tuin, is nog te vroeg, maar ik kan niet zo goed klok kijken.
Ik lunch in de tuin, in de beschutting, in de zon, achter een sluierwolkje, is het aangenaam warm.
Ik fotografeer in mijn eigen tuin, eerst de amandelbloesem, daarna mijn eigen sneeuwklokjes.
Vanochtend vroeg zie ik in mijn tuin de sneeuwklokjes tevoorschijn komen. Door de strenge vorst waren ze een beetje gaan buigen en de daaropvolgende sneeuw druktte ze terneer. Maar als ware kleine helden en heldinnen steken ze fier hun kopjes weer boven het maaiveld uit. Zij laten zich door een beetje vorst en sneeuw niet langdurig uit het veld slaan.
Langzaam maar zeker smelt de sneeuw van het dak, de dakgoten lopen vol, terwijl de afvoerpijpen nog bevroren zijn. Ik hoor gespetter en meisje merel neemt een bad in de dakgoot van de schuur. Niet een, maar meerdere keren dompelt ze zich onder, schudt zich uit, strijkt de veren glad.
Ze kijkt erg blij: ” ja kind je zal toch veertien dagen niet onder de douche kunnen, je gaat jezelf een beetje ruiken, ook als je meisje merel heet“. Ik sluip met het fototoestel in de aanslag naar buiten, triomfantelijk vliegt ze er ervandoor.
Later op de dag ontbrand de strijd tussen het mannelijk merelvolk: er is maar plaats voor een koppel. En ja er moet een beetje gemat worden. Er zit LENTE in de lucht
Er word wat af getwitterd. Ik heb geen voorkeur voor de een of de ander. Ik volg gewoon alle “merel twitter” berichten
Een rode roos,
een handjevol sneeuw,
zomer en winter ………..
…………… hand in hand.
ronDOM in het groen 